تاریخچه

ورزش پدل در سال 1969 توسط انریکه کورکرا در مکزیک اختراع شد و پس از آن برای اولین بار در سال 1993 در ایالات متحده آمریکا به کار گرفته شد. سپس در سال 2003 در فنلاند، 2007 در دانمارک، 2014 در مصر و حدود سال 1395 وارد ایران شد.

این ورزش در زمینی همانند یک زمین تنیس کوچک انجام می شود. اما دور تا دور این زمین با ترکیب دیوار هایی از جنس شیشه لمینت و فنس فلزی احاطه شده است. سازه اصلی از قوطی های فلزی تشکیل شده و اتصالات ما بین اجزا به طوری است که نیروی برخورد توپ و انسان با دیواره ها را به زمین منتقل کرده و مانع شکستن شیشه می شود.

قوانین

قوانین پدل مشابه ورزش تنیس است، با این تفاوت که دیوار ها جزئی از بازی بوده و پس از برخورد توپ با دیواره‌ی شیشه ای همچنان بازی ادامه پیدا می کند. زدن سرویس در ورزش پدل باید از پایین باشد و با تنیس (ضربه از بالا) متفاوت است. این ورزش معمولا به صورت 4 نفره ( دو تیم 2 نفره) انجام می شود.

ابعاد

ابعاد زمین پدل 10 در 20 متر می باشد که روی خط میانی عرضی یک تور به ارتفاع 92 س.م. نصب می گردد و در فاصله های 3 متری از هر انتهای زمین خط جدا کننده سفید رنگی کشیده می شود. همچنین یک خط سفید از خط میانی طولی زمین می گذرد تا زمین را به دو بخش تقسیم کند.

ارتفاع دیواره های شیشه ای باید 3 متر باشد و به شکل U هر دو انتهای زمین را در آغوش بگیرد. طول قسمت میانی U 10 متر و طول بازو های U باید 4 متر باشد و مابقی دیواره زمین باید با فنس های فلزی پوشیده شود. همچنین از بالای شیشه ها یک ردیف فنس با ارتفاع 1 متر کشیده می شود. ارتفاع هر جسم خارجی روی زمین پدل (نظیر سقف، چراغ و…) باید حداقل 6 متر باشد.

زمین های پدل را می توان در سالن و در فضای باز اجرا کرد، همچنین این زمین ها می توانند به صورت رو باز و یا مسقف برپا شوند.

برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه ساخت زمین پدل می توانید به این مقاله مراجعه کنید.